Wstyd jak diabli...

Mało zawału nie dostałam. Grzech podwozi mnie rano do pracy, bo ma po
drodze i bo uważa, że przy nawale zajęć jakie mamy dobrze jest rano choć
chwilkę pogadać. Więc wsiadam do samochodu i od razu przyciszam muzykę –
jeszcze się w ciągu dnia nasłucham łomotu:) Podjechaliśmy jak co rano pod
kiosk z pieczywem i innymi dobrociami, żebym mogła zakupić Kubusia do
śniadania… Stoję sobie w kolejce i nagle słyszę jak z jakiegoś samochodu
muzyka wali tak, że uszy puchną… „Idiota” – myśle
sobie „Pewnie jakiś dzieciak w dresie dostał BM-kę od tatusia i szpanuje.”
Zdanie na temat dresiarzy w samochodach tatusiów wszyscy mają chyba podobne.
Nagle patrzę a wszystkie babki w kolejce podrygują w rytm muzyki…
Nawet niezła ta muza, jakieś francuskie techno. Odwracam głowę i co widzę? Mój
osobisty Grzech, poważny prawnik, siedzi w aucie, trzepie głową jak
gorilla, macha łapami i cieszy pychol. A ta muzyka dobywa się z naszego
samochodu. Sprzedawczyni w kiosku spojrzała na mnie z politowaniem: „Mąż
ma dobry humor?”-pyta, „To nie mąż… Jeszcze nie” – odpowiadam. No i co mi
pozostało innego jak tylko zatańczyć przed kioskiem w rytm tego techniaka…
Uwielbiam taniec:) Piękny początek dnia nia ma co? Taki wstyd….:))))