Jak przystało...

…na grzeczną kuzynkę, idąc za radą Johnny’egoB obiecuję nie pisać więcej takich bredni. Cleos comes back i niech mi ktoś tylko stanie na drodze! Bo to ja rozdaję karty! To ja wygrywam melodię, do której inni tańczą skocznie! To ja dyktuję warunki! Żaden śmieć, żadne zero, żaden skurwysyn o ilorazie inteligencji podkładki pod mysz nie będzie przyczyną mojego załamania. Zniszczę go jak się niszczy coś zupełnie niepotrzebnego. Zatruję mu życie, każdą jego dziedzinę – pracę, dom, przyjaciół o ile ma jeszcze takich. Będzie przeklinał dzień, w którym mnie spotkał. Takie nic, takie coś, żałosne i puste nie stanie mi na drodze! Przyjdzie dzień, że będzie prosił swojego boga, żebym w końcu przestała się mścić. Przyjdzie taki dzień, że stanie znowu w moich drzwiach ze łzami w oczach jak kiedyś i będzie prosił o łaskę. Bogowie mi świadkami, że zrobię wszystko, poruszę niebo i ziemię, dołożę wszelkich starań, żeby zrobić mu piekło na ziemi. Niech się od dziś kurwa pilnuje, bo nie zna dnia ani godziny. Taka jestem naprawdę! Nie żadne tam poddawnanie się… Nikt, nikt a już na pewno nie on, nikt nie pokona Cleos. Nie trzeba sobie było robić ze mnie wroga. Dance Makabre czas zacząć. I zapamięta ten taniec do końca swojego parszywego życia. Bo ja jestem najsilniejsza, prawda JohnnyB?