Niefajnie jest...

…kiedy prowadzę w pracy poważne rozmowy o pracy. Być albo nie być.

Fajnie jest, kiedy idziemy ze Smokiem wieczorem na cmentarz, robić zdjęcia łuny i klimatycznych zapalonych zniczów, oglądać groby cygańskie i słuchać jak Romowie śpiewają swoim zmarłym.
Fajnie jest, kiedy Smok idzie przodem i nagle staje:
Smok: Boje sie mamo.
Cleos: (na widok srebrzystego celofanu po kwiatach, którym wiatr miota po cmentarnej ścieżce) To tylko folia Smoku, nie bój się.
S: Nie mamo, to potól i jobi tak UUUUAAAAA (i Smok macha łapkami w powietrzu)
C: Potwór powiadasz, hmmm, chodź, daj łapkę, mama cię obroni.
S: Dobzie mamo, juś nie boje.
Fajnie być obrońcą, ostoją i opoką.

Fajnie jest wieczorem, kiedy Smok wysłuchał już bajki „o siniach mamo o siniach ce” i leży z przymkniętymi oczami i domaga się, żeby mu powiedzieć, co mu się będzie dzisiaj śniło. „I będą ci się Smoku śniły malutkie pieski i kotki i krówki i będziecie sobie tańczyli na łące pełnej kwiatów i śpiewali piosenki. Dobranoc. Manoć mamo”.

Fajnie jest, kiedy mam głupi sen, że Grzech się miętolił z jakąś bruneteczką (nawiedzona jestem wiem), a On się śmieje ze mnie rano, że chodzę wkurzona, ale posłusznie robi herbatkę i schodzi z drogi i nabija się, że nie rozróżniam snu od jawy.

Fajnie jest ogólnie. Tylko niefajnie jest kiedy gubię ulubiony kolczyk, cholera. I kiedy znów zaczynam szukać pracy…