Zwykły dzień

Jak co rano wstałam sobie o 5.35… koszmar… pies zeżarł kawałek fotela.
Nic mi się nie chce… pomyślałam sobie, że najchętniej zostałabym w domq.
Nic z tego nie da rady, trzeba się poskładać do koopy iść tyrać:) Potrzeba
realizowania celów jest silniejsza niż senność. A potem przyszło mi do głowy,
że przecież komus to co robię, jest
potrzebne… tylko co ja z tego mam? Jaki jest sens robienia czegokolwiek?
Co po mnie zostanie? Brednie… i tym
sposobem doszłam do wniosku, że „marność wszystko marność” i jakie-
kolwiek działanie i tak niczego nie zmieni.
Jednym słowem kiszka… pisze wiersze… piszę książki… robię
portrety przyjaciołom… i co z tego wszystkiego? Nic, jednym słowem nic…
Poczułam się beznadziejnie… a teraz juz tylko chciałabym iść do domu,
żeby się przekonać, co tym razem zjadł mój kochany Traktorek. Fotel? Kanapę? Kawałek ściany? I co mi zostanie z mieszkania? Nic, tylko gruzy i zgliszcza.:)