Ludzi, którzy...

...nie szanują języka polskiego, sorki - nie poważam. Na słowotwórstwo i pojechanie językiem można sobie pozwolić wtedy, kiedy wie się, gdzie stawiać przecinki i jak się pisze wszystko, co się chce napisać. Język trzeba znać, trzeba o niego dbać, trzeba wszelkich sił dokładać, żeby go nie zeszmacić niedbałością i olewactwem. Trzeba mówiąc i pisząc oraz myśląc również budować zdania tak, żeby były czyste, przejrzyste, zrozumiałe, logiczne, piękne i poprawne. Dopiero, kiedy potrafi się to wszystko, można sobie pozwolić na nonszalancję i dziwaczenie, na wydumane oksymorony i odmianę przypominającą Suahili.  Dla jaj, dla fanu i zabawy, a nie z lekceważenia i ciemnoty, lenistwa i bóg wie czego jeszcze.
Jak ktoś ma polszczyznę w dupie, to proszę Państwa, ode mnie z daleka. Kąsam.