Czarna ma doła...

…i jojczy. Nienawidzę jojczenia. Nowa Pani Jęczybułowa nam się ukulała. Dobra, ja tez miewam gorsze dni, ale wygadam się i nie zatruwam ludziom życia humorami. Nie marudzę, nie kręcę nosem, nie paskudzę innym humoru. Mam dystans do swoich dołów i wiem, że nie żyję na pustyni i nie wszyscy muszą znosić mój wredziolowaty humor – dlatego nad sobą panuję.
Czarna nie panuje – nakręca się sama od rana – makijaż jej nie wychodzi, rzuca MOJĄ kosmetyczką z lusterkiem, muzyka jej nie pasuje, oświetlenie jest do dupy, chłodno, albo za gorąco zależnie od aury, koparka za oknem ja wkurza, komuter jest do kitu więc wali z całej siły pięścią w monitor, zaciska zęby i klnie jak szewc, burczy coś pod nosem, odezwę się źle, milczę jeszcze gorzej, bo niby jestem obrażona. Trzeba chodzić na palcach, jeśli nie chce się mieć wojny w biurze.
Ustępuję, zaciskam zęby i udaję, że nie widzę, bo po pierwsze niepotrzebna mi wojna w pracy, a po drugie wiem, że Jej ciężko – mąż za granicą w pracy, a Ona sama ze wszystkim na głowie. Dobra, rozumiem. Dzięki bogom mam na tyle spokoju w sobie i zaciętości w utrzymywaniu siebie na wodzy, że daję radę. Chociaż łapię się już na tym, że kiedy Ona podnosi na mnie głos, zaczynam sopelkować. Echhhh.
Fajna jest ta Czarna i lubię ją i nawet jesteśmy do siebie w wielu sprawach podobne, ale ciężko się z Nią żyje w pracy, kiedy ma gorszy dzień, bo wtedy przestaje dostrzegać ten drobny fakt, że nie pracuje na pustyni, tylko ma wokół siebie ludzi, którzy muszą Ją znosić…