Chciałabym powiedzieć...

…tyle słów i nie mam do kogo… Śpi… Chciałabym… Chyba się ubiorę i pójdę na huśtawki. Sama. Mogę sobie tylko napisać parę słów, bo myśli ulatują tak szybko… to nawet dobrze, nie chcę do nich wracać. Brak mi bliskości drugiego człowieka. Tam gdzie bym ją być może znalazła nie mogę, nie chcę… nie wiem po prostu nie dzwonię. Głupia. Kolejna nieprzespana noc. Jak w tanim, beznadziejnie głupim dramacie. Nienawidzę dramatów. „Stalowe magnolie” przyprawiają mnie o płacz, ale tu i teraz powiedziałam sobie, że ani jednej łzy więcej. Okłamuję samą siebie. I tak naprawdę nie jest mi już chyba żal, że śpi. Żałuję straconego czasu, prób, które nic nie dały, nerwów, łez.
Chciałabym poczuć dotyk… pocałunek, ciepło. Chciałabym nie czuć tego co teraz, że siedzę jak głupia przed monitorem zamiast być w innym miejscu i w innym czasie. Znajdę takie miejsce? Taki czas? Mam dosyć. Ciągle doszukuję sie w tym mojej winy, gdzie schrzaniłam? Pytam samą siebie co mogłam jeszcze zrobić? I mam na to tylko jedną odpowiedź – nic. Chciałabym móc napisać tu czego naprawdę chcę. Ale nie mogę. Mogę to powiedzieć… Chyba…
To idę… na huśtawki.