Jestem...

jaki jestem…Oglądałam wczoraj po pierwsze z nudów, po drugie z ciekawości jaką jeszcze szmirę ukochana telewizja nam zafunduje.Refleksje? Hm…….. cóż… Po pierwsze nie lubię „Ich Troje”. Trawię tylko jedną piosenkę, cośtam o lecie. Po drugie… Wiśniewski mi się jako facet nie podoba, jako artysta też nie koniecznie… drażni mnie Jego image i chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że taki ma być właśnie efekt nie patrzę, by oszczędzić sobie odruchów wymiotnych. Nie lubię agrsywnych artystów, nie lubię szokowania na siłę… ale……………

podoba mi się schrypnięta barwa głowsu Wiśniewskiego… nie słucham tekstów, nie wczuwam się w słowa… słucham chrypki i jest ok. I wiecie co, nawet jeśli całe „Ich troje” uważam za kicz, za pseudosztukę, za szmirę dla mas (potrzebną ale niekoniecznie na poziomie), to sam Michał, jako człowiek mi się podoba… szczery, czasem wulgarny, czasem wzruszający, prawdziwy… Może to też poza, może udawanie, ale i tak lepsze to niż przesłodzona Górniaczka na przykład.

Jednym słowem słonecznie. Obiecałam sobie, że dalszych odcinków programu nie będę oglądała, bo jednak szanuję swoje nerwy i zdrowie a wszelkie Idole, Big Brothery, Szoły i inne Matoły dopowadzają mnie do konwulsji przedśmiertnych. Ale… Michałowi Wiśniewskiemy chętnie podałabym rękę bo CZŁOWIEK z Niego jest PRAWDZIWY… podałabym chętnie, choć z zamkniętymi oczyma, bo w patrzeniu nie znajduję przyjemności…