Siedzę patrząc tępo...

…w szafę, co stoi naprzeciw i nic mi się nie chce. Taki stan, kiedy oczy same się zamykają do snu, a w głowie kłębią się wizje różne. Ze zdjęcia patrzy na mnie machający Smok… Myślałam, że chociaż tu słowa popłyną jakoś składniej, ale palce wiszą nad klawiaturą długie minuty, zanim wystuka się jakieś słowo… Słowa ją jedyną bronią jaką mam, jedyną bronią przed brakiem cierpliwości, przed złością, przed ciszą, przed zniechęceniem.
Bronię się… cały czas jeszcze się bronię, sama nie wiem dlaczego i po co. Bronię się przed słowami, które słyszę, przed tymi, które cisną się na usta. Przegrywam… pomalutku, z każdym dniem wyżej wyciągam na maszt białą flagę. I nie chcę myśleć o tym, co będzie, kiedy poddam się całkowicie. Nie chcę po prostu…
Słowa… ktoś mi powiedział, że otoczyłam się skorupką. Trafił w czuły punkt. W głowie zapaliła się czerwona lampka „Alarm skorupkowy”. Pierwsza myśl? „Nie pozwól sobie na rozbicie tego pancerzyka, bo będziesz cierpieć głupia kobieto.” Bronię się więc. Powtarzam w głowie jak mantrę słowa o rozsądku i odpowiedzialności. Pierwszy raz w życiu chciałabym, żeby stało się samo, bez mojego udziału coś, sama nie wiem co, cokolwiek, żebym mogła wrócić za ten murek, za którym jest tak bezpiecznie. Czuję się, jakby ktoś zdjął ze mnie ubranie, skórę, mięśnie i wystawił to, co w samym wnętrzu na widok publiczny. I to nawet nie to, że mi z tym źle… źle mi z tym strachem, że wszystko, co powiem wykorzystane zostanie przeciwo mnie. Oswajam się, chociaż jakiś głos we mnie woła, że nie powinnam tego robić. Oswajam się, przełamuję przy każdym słowie. Im dłuższa rozmowa, tym mi łatwiej. A potem rozmowa się kończy i następną zaczynam z punktu wyjścia, znów od zera.
Słowa… tyle ich tu zrobiło się nagle, a jednak niewiele z nich wynika. Czy to ma w ogóle sens?